Andando solo me pregunto:
¿Por qué soy yo el que tengo que huir?
Si fuiste tú quien me perdió a mi,
erraste, dí que sí.
Y andando solo me doy cuenta
-las calles rendidas a mis pies-
que de nada sirve crecer,
siempre hay algo por volver.
Mi adolescente (una vez más)
ha salido a recordarme
que hay aun asuntos por zanjar:
un «no te quiero»
un «llegas tarde»
un «me das miedo»
«vas a asfixiarme»...
Tom Hagan
Crítica de Lluis Muntada a Els convidats de pedra, de Ponç Puigdevall.
-
PUBLICAT A REVISTA "L'AVENÇ" (març 2016) LA TRADICIÓ DINS UN ABOCADOR
L’escriptor i crític literari Ponç Puigdevall aplega en un volum un seguit
de textos ...
Fa 8 anys